Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 300/ esse eamque propter fragrantis odoris vim

a caeteris animalibus sequi, quod et Theophrastus[1]

confirmat. Deinde animalia malis odoribus,

non ijsdem omnia, sed alia alijs fugantur,

sulphure muscae, galbano serpentes, mures nidore

adustae ungulae muli. Nihilo autem ad perimendos

curculiones efficacius, quam salsugo

in qua allium decoctum sit, si ea irrigentur

pavimenta ac parietes, confestim enim alio

repunt ac horrea deserunt odorisque tetri halitu

exanimantur. Id ipsum etiam praestant sagapenum,

amurca, castoreum, savina, sulphur,

cornu cervinum, hedera, galbanum ac graveolentia

quaeque, quorum suffitum nec serpentes,

nec colubri, nec vespertiliones ferunt.

Quod indicat omnis eruditionis parens Virgilius:

Disce et odoratam stabulis accendere cedrum

Galbaneoque agitare gravis nidore chelydros.

Eadem ratione lupi salictarij nidorosos flosculos

refugiunt, qui etiam hominum cerebro

infesti sunt capitique gravedinem ac temulentiam

inducunt. Similiter et sambuci flores,

quorum odor etiam erucas arcet blattasque

ac tineas perimit, quemadmodum absinthium,

ruta, mentastrum, abrotanum, satureia, iuglandis

folia, filix, pseudonardus, nigella, coriandrum

viride, psyllion, anagyris pulices cimicesque

interimunt, vel culcitris supposita aut

thoris in aceti scillitici decoctione conspersa.

Quamobrem ex adverso in Natura positum videtur

aliqua animalia odoris delitijs capi